"We zien haar niet, maar ze spreekt wel degelijk tot ons via haar woorden op een dikke stapel papier. Regisseur Mirte Desmeth (Toneelacademie Maastricht) heeft een intiem werk gemaakt, dat de bezoeker zelf in actie zet. Hoe beoordelen we de ander? Via een geschreven tekst, die gelezen wordt door een van de toeschouwers, moedigt Desmeth haar publiek aan werkelijk te kijken naar elkaar. Plots zijn we dan als toeschouwer zelf het middelpunt van een performance. Al is hier en daar de psychologie nog wat al te nadrukkelijk aanwezig in de tekst (en titel), Ceasar: een geschiedenis van de afwezige kent een uitdagende en onconventionele opzet. De thematiek van het werk relateert aan Emke Idema’s performance Stranger (2012), de vorm deed me denken aan OK OK (2012) van Ant Hampton." 

- door Moos van den Broek, Theaterkrant, 30 oktober 2020

​

"Andere makers gaan nog een stapje verder. Ze superponeerden de ruimte niet op het spel, maar projecteerden hun eigen ruimte op de bestaande om de toeschouwer op sleeptouw te nemen in een eigen verbeeldingswereld. Een zolderkamertje of een kelder wordt dan een heel universum. 

Mirte Desmeth sluit je in een klein groepje op in een (stoffige) zolderkamer voor ‘Caesar: een geschiedenis van de afwezige’. Acht stoelen, evenveel toeschouwers en een tekst. Zelf is ze niet aanwezig. Het duurt zeker drie minuten voor iedereen door heeft dat we het spel zelf moeten maken en iemand de tekst voorleest. Die zit goed in elkaar, ze gaat over je beeldvorming over de andere. Waar zitten de ongemakkelijke vragen, wat zijn vooroordelen? Hoe kort de voorstelling ook was, het schept toch een band met de medekijkers én met de afwezige Desmeth zelf."

- door Elie Agniel, Pzazz, 20 maart 2022

​

Andere reacties (open foto's):